Vandaag heb ik er helemaal geen zin in. Ik ben niet down, ik
ben gewoon stomvervelend boos! Ik ben boos op mezelf, de depressie en iedereen
in deze wereld die mij geen kans wil geven! Ik vind het niet eerlijk dat alles
zo moeizaam moet gaan, dat er nooit eens iets vanzelf gaat. Voor alles in mijn
leven moet ik vechten en een beetje geluk zou ik wel eens leuk vinden.
Natuurlijk realiseer ik me dat ik met zo’n boze bui alles
extra negatief zie. Zo lelijk als ik het nu schets is de hele situatie
natuurlijk niet. Voor het gemak stap ik nu over alle goede en mooie dingen in
mijn leven heen en doe ik een heleboel mensen tekort. En er zijn mensen die het
vele malen slechter hebben dan ik. Mensen die in armoede leven, die ernstig of
zelf terminaal ziek zijn, die geen familie en vrienden hebben, die huis en
haard hebben moeten verlaten voor oorlog. Wat zit ik dan te zeuren in mijn
mooie huis met twee lieve kinderen, een fijne man en eten in de voorraadkast? Ben
ik niet gewoon een ontevreden, verwend nest?
Nee, ik geloof het niet. Wat mij op dit moment ontbreekt is
hoop. De hoop dat er een dag komt waarop het zonnetje in mijn hoofd weer
schijnt en de wolken verdwenen zijn. En hoop is, naast eten en drinken, een dak
boven je hoofd en veiligheid, een belangrijke factor in je leven. Ik wil ook
wat anderen hebben: de lichtheid en de twinkeling in hun ogen. Vandaag is de
hoop er niet en dat maakt me boos en obstinaat. En misschien is de boosheid wel
een vermomming voor de wanhoop die het oproept, want als je geen hoop meer
hebt, wat heb je dan nog wel?
Morgen ga ik vast de hoop weer vinden, maar vandaag even
niet. En dat mag, ik mag boos, obstinaat en hopeloos zijn. Morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten