Ik ben een aansteller

Dit is een rotsvaste overtuiging van mezelf waar ik heel vaak tegenaan loop. Ik vind mezelf een ongelooflijke aansteller. Daar heb ik een breed arsenaal aan argumentatie voor, hierbij een kleine bloemlezing:

• Alle werkende moeders met een jong gezin hebben het zwaar, waarom zou ik zieliger zijn dan anderen? 
• Zoveel mensen zijn gepest in het leven, zo’n drama is het niet.
• Er zijn mensen die het zwaarder hebben dan ik en wel gewoon doorgaan met hun leven.
• Ik ben niet depressief, maar doe alsof zodat ik mijn verantwoordelijkheden kan ontduiken.
• ….

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Zoals je kunt lezen zijn het allemaal gedachten en argumenten die mijzelf in een slecht daglicht zetten, ik ben ronduit onaardig en hard tegen mezelf. Deze gedachten zijn, om het in therapeutische termen te vatten, bepaald geen ‘helpende gedachten’. Je zou ze op waarheid kunnen bevragen en dan zeg ik waarschijnlijk dat ze niet of maar deels waar zijn. Om vervolgens toch weer hetzelfde te denken.

Deze manier van omgaan met mezelf is mij heel gewoon en heeft me lang geholpen om het leven aan te kunnen. Met dit soort gedachten kon ik mezelf de spreekwoordelijke schop onder mijn kont geven om weer door te gaan. Maar elke schop die ik mezelf gaf en geef resulteert in een blauwe plek. Een gewoonte is niet eenvoudig te doorbreken, je moet iets vele malen consequent op een andere manier doen voordat een nieuwe gewoonte een oude kan vervangen. Het lastige aan deze gedachten is dat ze vaak maar half bewust zijn. Daardoor is de gedachte al gepasseerd voordat ik het kan veranderen of ombuigen. Ze daarna ontkrachten werkt helaas niet half zo goed.

Dus om op een nieuwe, proactieve manier te werken aan positieve opbouwende gedachten zal ik die gedachten bewust moeten opzoeken. Zoals:

• Dat anderen het zwaar hebben zegt niks over mij en mijn leed, leed is niet te vergelijken
• Pesten wordt door iedereen anders beleeft en bij mij heeft het, door een combinatie van factoren, zijn sporen nagelaten. Daar heb ik niet voor gekozen.
• Ik doe dit niet voor mijn lol.
•  ...

Geloven doe ik het nog niet, dat is te mooi om waar te zijn. Maar misschien ga ik, ergens heel diep van binnen, wel een heel ieniemienie klein stukje van wat ik hierboven schrijf geloven, als ik het maar vaak genoeg herhaal. Zo werkte het in het verleden met de negatieve commentaren ten slotte ook. 

Dus, om maar meteen daad bij woord te voegen:

Ik ben geen aansteller!