In het verleden heb ik al eens in teams gewerkt. Nou ja, gewerkt…
het werkte niet. Ik liep vast in de teams, zowel bij schoolprojecten als in een
baan. Ik vond geen aansluiting bij mijn collega’s, integendeel zelfs. Steeds nadat
ik circa twee maanden werkzaam was op een plek veranderde de verhoudingen en werd
het contact met mijn collega’s steeds moeizamer. Op den duur wilde mensen niet
meer met mij samenwerken of ontstonden er arbeidsconflicten. Altijd was er wel
iemand waar ik wel mee kon samenwerken, maar de negatieve interacties hebben
altijd de overhand gehad. Toen dat keer na keer gebeurde raakte ik ervan overtuigd:
het ligt aan mij.
Nu, na jaren thuiszitten en heel wat therapie ben ik de
uitdaging opnieuw aangegaan, ik ging werken in een team. Voor de werkplek had
ik een lijstje met eisen:
- Werk op mijn eigen niveau, het moet een uitdaging zijn
- Werk in de zorg
- Afwisselend
- Max. 24 uur per week
- Eigen verantwoordelijkheid
- Zelfstandig werken in een team
- Collega’s met ongeveer hetzelfde werk- en denkniveau of hoger.
Er zaten nog wel meer wensen aan vast, maar dit was de
basis. En dan dus die collega’s. De eerste weken ging het goed, ik had leuk contact
met mijn nieuwbakken collega’s. Ik was behoorlijk op mijn hoede, paste op mijn
woorden en was me erg bewust van mijn houding jegens anderen. Het was gezellig,
ik leek geaccepteerd in het team en ik begon te ontspannen.
Langzaam maar zeker sloop er wat wrijving in tussen mij en één
collega. We probeerden te praten, de wrijving werd erger, tot we uiteindelijk
bij onze leidinggevende zaten om over ons ‘arbeidsconflict’ te praten. Dat was
het moment dat ik de handdoek in de ring wilde gooien. Het is nu toch echt
bewezen: het ligt aan mij. Ik kan wéér niet langer dan een paar maanden in een
team werken voor ik wordt uitgekotst.
Gelukkig heb ik nu een aantal mensen om mij heen die mij
steunen, die mij helpen om niet weg te zinken in de negativiteit, maar om de
realiteit te blijven zien. En de realiteit is dat ik niet door het team word
afgewezen. Ik heb een conflict met een collega, door redelijk aan te wijzen
oorzaken, maar voor de rest ben ik gewoon oké. Denk ik. Ik weet het niet zeker,
ik kan het moeilijk aan mijn collega’s vragen. Ik probeer hun gedrag positief te
interpreteren: ze vragen me nog mee voor de lunch, ik maak regelmatig een
babbeltje, ik word gevraagd om feedback te geven. Maar het blijft mijn
interpretatie, ik weet het niet zeker en dat vind ik heel moeilijk.
Het liefst zou ik opgeven, stoppen met werken en mijn kop in
het zand te steken. Maar mijn loyaliteit naar mijn cliënten en mijn werk wint
het van de angst, ik blijf hier werken. En nu die loyaliteit het gewonnen heeft
realiseer ik me dat ik, ondanks alle moeilijkheden en angsten die ik ervaar bij
het werken met collega’s, mijn werk heel erg leuk vind. Naast de energie die
het kost haal ik er veel voldoening uit en leer ik gigantisch veel.
Dus ligt het aan mij? Geen idee… soms denk ik van wel, soms
van niet. Maar ik blijf het gewoon proberen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten