Al een hele tijd zijn er geen columns meer verschenen van
mijn hand. De reden daarvoor is dat het leven mij ingehaald had, ik had
simpelweg geen tijd of energie meer om te schrijven. Wij hebben ons oude huisje
verruild voor een ander huis in een andere woonplaats. Zoals jullie misschien
wel weten is verhuizen één van de grote ‘life-changing events’. Nu,
levensveranderend is het! En ik kan niet zeggen dat ik al helemaal geland ben
in ons nieuwe huis en de nieuwe woonplaats. Maar ik heb in ieder geval weer wat
ruimte gevonden om te schrijven.
Ik heb getwijfeld of ik wel door moest gaan met schrijven.
Ik weet niet of ik überhaupt nog lezers heb na zo’n lange tijd niks gepost te
hebben. En of er nog wel iemand zit te wachten op mijn schrijfsels. Ik ben toen
terug gegaan naar de reden waarom ik ben gaan schrijven: namelijk voor mezelf.
Ik ben gaan schrijven om te kunnen relativeren, zaken op een rijtje te zetten
en mezelf te uiten. Daarvoor hoef ik mijn schrijfsel natuurlijk niet op het
internet te zetten, maar iets schrijven terwijl niemand het kan lezen voelt zo
nutteloos. Ik realiseer me dat de twee zaken die ik beschrijf -dat ik schrijf
voor mezelf en het nutteloos voelt als niemand het kan lezen- haaks op elkaar
staan, maar toch voelt het zo.
Afijn, met hernieuwde moed en energie ga ik jullie hopelijk
weer wekelijks vertellen over alles dat mij bezighoudt rondom kinderen, werk,
depressie en alles wat er verder nog in het thema past. Ik hoop dat jullie het
me niet kwalijk nemen dat ik jullie een tijdje in de steek heb gelaten, ik hoop
ook dat jullie je geen zorgen hebben gemaakt en ik hoop vooral dat ik jullie
met mijn stukjes weer wat herkenning en erkenning en stof tot nadenken kan
geven.
Tot snel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten