Leven met een pestverleden

Ze scande de omgeving, alle mensen die daar liepen. Zag ze een bekend gezicht? En zo ja, was dat dan goed of slecht? Een gevoel van spanning kroop langs haar ruggengraat omhoog, er vormde zich een knoop in haar maag. Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar ze wist dat ze door moet. Ze moest door de mensenmassa heen om bij de supermarkt te komen. En in die mensenmassa stond Dyan. Dyan, de jongen die haar het leven zuur had gemaakt op de basisschool. Alhoewel ze de basisschoolleeftijd ruimschoots achter zich had gelaten -ze studeerde inmiddels alweer twee jaar- was ze nog altijd bang als ze hem, of één van zijn clubje, tegenkwam. Vermanend sprak ze zichzelf toe: ’Kom op, hij doet je echt niks meer, jullie zijn inmiddels een stuk ouder en wijzer.’ Maar zo voelde het niet. Ze voelde zich weer dat kleine meisje dat haar fiets uit het fietsenhok ging pakken en opgewacht en bespuugd werd. Of het meisje in de klas wiens mooie nieuwe pen, die ze van haar vader gekregen had, opeens verdwenen was, om hem later in de bosjes naast de school terug te vinden, helemaal gesloopt. ‘Dat was allemaal vroeger, niet nu, hij heeft zich waarschijnlijk niet eens gerealiseerd wat het voor jou betekende.’ Snel baant ze zich een weg door de mensen massa, Dyan met een ruime boog vermijdend. 

Eenmaal in de supermarkt zakt de spanning weer een beetje, maar ze blijft zich opgejaagd voelen. Regelmatig kijkt ze even over haar schouder om te checken of het echt oké is. Snel zoekt ze alle boodschappen bij elkaar en rekent ze af. Pas als ze weer thuis is kan ze echt ontspannen. Ze voelt hoe ze haar schouders zo’n beetje tot haar oren heeft opgetrokken, op de achtergrond een lichte hoofdpijn.
 

Eén voor één pakt ze de boodschappen uit haar tas. De melk in de koelkast, de bananen op de fruitschaal, het gehakt… waar is het gehakt? Ze weet zeker dat ze gehakt gehaald heeft… of toch niet? Zucht, dan maar vegetarische wraps, ze wil echt niet nóg een keer terug naar de winkel. Deze ene keer had haar al voldoende energie gekost, morgen weer een dag. 

Bovenstaande is niet letterlijk zo gebeurd, maar gebaseerd op mijn gevoelens en ervaringen zoals ik die nog steeds meemaak. De angst, het over mijn schouder kijken, is altijd bij me. Sinds ik ver van mijn geboortedorp woon is het minder, maar het onveilige gevoel draag ik nog altijd met me mee. Hoe graag ik ook zou zeggen dat ik het verwerkt en afgesloten heb, mijn pestverleden draag ik nog altijd als een steen met mij mee.