Anderen mogen niet ziek zijn

Iedereen heeft weleens een verkoudheid, griep, buikpijn, migraine, overspannen, burnout, kanker… Oké, niet iedereen heeft dit alles, maar wel iedereen kan ziek worden. Je hebt er een beperkte controle over, soms overkomt het je gewoon. Niks aan de hand toch? Het hoort bij het leven, de mensen om je heen zorgen voor je en doorgaans knap je gewoon weer op!

Ik vind het heel lastig als andere mensen ziek zijn. Tegenwoordig heb ik er minder moeite mee dan toen ik nog dieper in mijn depressie zat, maar ik vind het nog regelmatig ingewikkeld. Jaren was ik voor mijn eigen leven afhankelijk van anderen en moest ik op ze leunen. Tegenwoordig kan ik het leven zelf weer dragen, maar als de mensen om mij heen (tijdelijk) wegvallen heb ik toch nog de neiging om in paniek te raken. In plaats van dat er voor mij gezorgd wordt, moet ik voor een ander zorgen. Dit is heel normaal, een beetje geven, een beetje nemen. Maar ik heb nog altijd niet helemaal het vertrouwen in mijzelf dat ik helemaal op mijn eigen benen kan staan. Dat ik het kan heb ik allang bewezen, maar als het móet is het eng.

Het gevolg van dit onzekere gevoel is dat ik geneigd ben om boos te worden op degene die ziek is. Of om te negeren dat iemand ziek is en niet te zorgen voor de ander. Ik houd mezelf voor de gek natuurlijk, want doen alsof het niet zo is veranderd niks. Hooguit vindt de ander mij onaardig of ongevoelig. Tegenwoordig heb ik het vaak wel door dat ik in mijn angst schiet. Dan kan ik de knop omzetten en wel voor de ander zorgen, dan ben ik meteen de meest attente verzorger die je je kunt voorstellen.

Mijn twee benen staan inmiddels stevig op de grond. Ik kan onverwachte veranderingen aan, ik kan indien nodig langere tijd alleen zorgen voor het huishouden en de kinderen. Het is niet altijd makkelijk, maar ik red me wel. Nog steeds heb ik liever niet dat iemand ziek wordt (niet voor mij, maar ook niet voor zichzelf), maar mijn kaartenhuis stort niet meer zomaar in. Ik kan het!