Nee, niet
figuurlijk, letterlijk! Met enige regelmaat keert de droom 's nachts weer terug
in verschillende varianten. In die droom ben ik opgenomen in een psychiatrische
kliniek. De ene keer op de gesloten afdeling, de andere keer op de open
afdeling. Soms vind ik het er fijn en soms ben ik bang en probeer ik eruit te
komen, te vluchten. Ik word altijd met een heel gek en gemengd gevoel wakker
uit die dromen. Ik schrik ervan, het zijn vaak heftige dromen. Maar ik wil er
ook naar terug, want soms vind ik er de rust die ik zoek.
Al eerder
schreef ik dat een opname voor mij een slecht idee is, omdat het me niet gaat
brengen wat ik zoek: rust. Tenslotte neem je altijd jezelf mee. Daarnaast is er
op dit moment helemaal geen reden of aanleiding om aan een opname te denken. Ik
ben min of meer stabiel, kan de ballen redelijk hoog houden en als je niet in
mijn hoofd kan kijken zou je niet weten wat er aan de hand is. Het is ook niet zo
dat ik naar een opname verlang, integendeel! Ik vind het fijn om bij mijn
kindjes en man te zijn en om te werken. Die dromen staan denk ik vooral een
symbool voor de rust en misschien een stukje veiligheid waarnaar ik op zoek
ben.
Ik zie de
dromen van opname als een signaal voor mezelf. Als ik dit soort dromen krijg
heb ik behoefte aan meer rust. Enerzijds betekent dat dat ik op tijd naar bed
moet gaan en niet te veel afspraken op één dag moet hebben, anderzijds moet ik
mijn gedachten weer wat gaan ordenen. Schrijven helpt mij enorm daarbij. Door
te schrijven vertraag ik mijn gedachten en is de kans kleiner dat ik in cirkels
ga redeneren. Ook kan ik gedachten soms loslaten als ze op papier staan. In
mijn hobby’s vind ik ook rust. Het geeft afleiding, ik werk naar een doel toe
en er blijft nog een klein beetje ruimte in mijn brein over om na te denken.
Genoeg om te denken, maar te weinig om te piekeren.
Maar goed, in
het kader van balans en dromen… ik ga slapen, welterusten en droom maar zacht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten