Als ik teruglees in mijn dagboeken had ik op mijn 16de mijn eerste depressie. In die tijd zijn mijn schrijfsels somber en schrijf ik regelmatig dat ik niet meer wil leven. Terugdenkend aan die tijd herinner me ik me dat ik het echt heel zwaar had toen. Later zijn de zware periodes nog meerdere malen terug gekomen. In de loop der jaren heb ik meerdere verschillende hulpverleners gezien. Van de decaan en schoolpsycholoog tot een psychiater en alles wat daartussen zit. Toch ben ik keer op keer weer in depressieve episoden belandt. Hoe kan dat nou, waarom kwam ik er nooit echt vanaf?
Genen zullen hier ongetwijfeld een rol in spelen. In mijn familie is depressie geen onbekende gast aan tafel. Maar wat ook een belangrijke oorzaak is, is dat ik nooit echt gezien en geholpen ben. En dat terwijl ik toch echt om hulp schreeuwde. Stuk voor stuk zijn de hulpverleners die ik gezien heb, hoewel vol goede intenties en wil, niet in staat geweest om door mijn beschermlaag, geboren uit angst, heen te prikken. Ik wilde heel graag, maar was zo bang dat ik moeilijk te bereiken was en al gauw zei dat het goed ging. Omdat er niet door het buitenste schilletje heen gekeken werd kwamen de hulpverleners tot de conclusie dat het goed genoeg was en zat ik weer in mijn eentje met de ellende. Bij elke hulpverlener die mij niet kon helpen werd mijn vertrouwen in de medemens minder en werd het voor de volgende moeilijker om mij echt te bereiken.
Al die keren dat ik niet écht gezien werd hebben mij beschadigd. Ze hebben mij het idee gegeven dat ik niet belangrijk genoeg was om tijd en moeite in te steken. Ik kreeg het gevoel dat mijn problemen niet serieus en niet echt waren. Ik dacht dat ik harder voor mezelf moest zijn en me niet moest aanstellen.
Dapper en een doorzetter als ik was heb ik al die jaren doorgeknokt. Inmiddels ben ik bijna 20 jaar ouder en vind ik het nog altijd moeilijk om mezelf serieus te nemen. Gelukkig heb ik nu een therapeut die wel de tijd neemt om me echt te zien en me serieus neemt. Het verleden laat zich helaas niet zomaar ongedaan maken, maar met haar heb ik de kans alle issues met hulpverleners uit het verleden uit te werken. Het kost tijd en energie, maar de dapperheid en het doorzettingsvermogen van het meisje van 16 heb ik gelukkig nog steeds...
In al die jaren vechten heb ik een hele dikke schil om mij heen gecreëerd waar ik maar heel moeizaam en mondjesmaat mensen toelaat. En als ze iets te dichtbij komen of een onverwachte beweging maken duw ik ze snel weer weg.
Ik heb nu een goede therapeut die me de tijd heeft gegeven om het vertrouwen op te bouwen. Als je het aan mijn verstand vraagt vertrouw ik haar volledig. Maar als je het dan aan mijn emoties vraagt ben ik bang. Zelfs na al die tijd bij haar ben ik nog steeds bang dat ze me op een gegeven moment in de steek laat. Elke keer als we een moeilijk onderwerp tegenkomen moet ik weer opnieuw aftasten of alles nog steeds oké is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten