Een jaar lang depressief bloggen

Inmiddels schrijf ik iets meer dan een jaar regelmatig op deze blog een stukje over mijzelf, mijn kinderen en mijn depressie. Nu hier een klein meta-stukje, namelijk over het schrijven van mijn blog en … jawel, mijn depressie. 

Vorig jaar augustus ben ik begonnen met het schrijven van stukjes. Niet zozeer om een blog te schrijven, maar vooral om ook dingen van me af te schrijven. Echter, het voelde zo totaal nutteloos om dingen toe te vertrouwen aan het (digitale) papier en er vervolgens niets meer mee te doen, dat ik na een tijdje twijfelen besloot mijn stukjes online te publiceren, in blogvorm. Want als er maar één iemand is die iets aan mijn blog heeft, heeft het al een meerwaarde dat het online staat. En toen ben ik gewoon begonnen.

Ik durfde het aan bijna niemand te vertellen, bang als ik was dat mensen het gingen lezen en er een oordeel over zouden hebben. Na verloop van tijd, toen er wat meer stukjes op stonden ben ik het langzaam aan wat familie en vrienden gaan vertellen. Ik vond het heel spannend, want ik nodigde ze daarmee uit in mijn ‘interne’ wereld. Sommige mensen vonden het fijn om te lezen, andere vooral heel pijnlijk. Sommige mensen lezen nog altijd met mij mee en anderen weer niet. Het is voor mij allemaal prima. 

Het was in eerste instantie een flinke uitdaging om regelmatig een blog online te zetten. In mijn goede periodes wilde ik er niet echt aan denken, maar als het heel slecht ging had ik er geen energie in. En de periode dat ik er tussenin zit, tja, die is niet zo lang. Maar naarmate de tijd vorderde (en ik de optie om in te plannen ontdekte) kwam er meer regelmaat in de blog. Inmiddels verschijnt er al een tijd elke donderdag een nieuwe blog. 

Ik ervaar het schrijven over mijn depressie als verhelderend. Door het schrijven neem ik wat afstand van het drama en kan ik soms wat relativeren. Omdat alles online verschijnt ga ik toch ook altijd weer op zoek naar een positieve noot in het verhaal. Verrassend genoeg vind ik die vaak wel en helpt het me weer om wat meer licht te zien. 

Voorlopig ga ik nog wel even door. Mijn depressie wordt steeds meer een onderdeel van mijn leven in plaats van dat het mijn leven ís. Desalniettemin heb ik nog heel veel verhalen te vertellen over hoe ik ermee omga, wat de uitdagingen zijn en hoe ik elke keer weer probeer om mijn valkuilen te vermijden of zelfs dicht te gooien. En jullie, mijn lezers, motiveren mij door mijn blog te lezen. Dus:

Bedankt lezers!