Een tijd geleden heb ik een gedicht geschreven. Het heeft
lang op de plank gelegen, omdat ik niet zeker wist of ik het wel durfde te
delen. Het is een heftig gedicht dat veel voor mij betekent. Ik heb het
geschreven in een periode dat ik niet goed meer wist hoe ik verder moest leven
en dat het voor mij oké was geweest als het zomaar, zonder daar zelf een
actieve rol in te spelen, was gestopt.
Morgen
Als ik morgen dood ben
Als mijn ogen niet meer kijken
Als mijn oren niet meer horen en mijn neus niet
meer kan ruiken
Dan is het goed
Als ik morgen dood ben
Zal ik jou voor altijd missen
Zal ik je niet meer kussen en
nooit meer knuffelen
Maar het is goed
Want
Als ik morgen dood ben
Dan zal mijn hoofd niet langer tieren
Dan zal mijn hart niet langer huilen en
hoeft mijn ziel niet meer te vechten
Dan is het goed
Dan heb ik rust
Inmiddels kan ik het leven gelukkig weer wat beter aan. Desalniettemin heb ik
nog steeds enorm de behoefte aan rust. Dat is denk ik de kern van het
verhaal, ik heb behoefte aan rust in mijn hoofd, maar kan het niet vinden. Maar die rust gaat komen, ook in het leven. Het is alleen nog even
zoeken.
Tja hoe zeg ik dat? Ik niet zeggen,wat een mooi gedicht. Want het is zo treurig. Dus zeg ik: wat een indrukwekkend gedicht. Knap gedaan!.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van,
Nadine ( ook een depressieve moeder)