Moe(deloos)

Terugval nummer weet-ik-veel-hoeveel… Of noem het een dipje, een dal, een uitdaging, wat je wilt. De realiteit is dat ik weer heel laag bij de grond vlieg en constant mijn best moet doen om niet neer te storten. Ik word er heel moe en heel moedeloos van. Ik weet het, bij herstel horen bergen en dalen, vallen en weer opstaan en doe nog maar een paar clichés, maar ik ben er wel even heel erg klaar mee. 

Ik ben klaar met accepteren dat het niet in één keer over is. Ik ben klaar met halve dagen in bed liggen, omdat ik zó ongelooflijk moe ben. Ik ben klaar met gas terug nemen. Ik ben klaar met twijfelen aan alles wat ik zeg. Ik ben klaar met denken dat ik het niet ga redden. Ik ben klaar met vechten tegen alle lelijke stemmen in mijn hoofd. Ik ben klaar met therapie. Ik ben er even heel erg klaar mee. 

Maar om weer even terug te komen bij de realiteit: ik kan er niet klaar mee zijn. Ik kan niet ’s ochtends in mijn bed blijven liggen, want de kinderen moeten naar school. Ik kan niet de hele dag op de bank blijven zitten, want ik word verwacht op mijn werk. Ik kan de boodschappen niet overslaan, want mijn gezin wil eten. Ik kan er niet klaar mee zijn, want het leven is niet klaar met mij. 

Nou ja, en dat is het dan. En wat nu? Ik ga maar weer door, want anders weet ik het ook niet. Nu alleen even niet met opgeheven hoofd en strijdlustig. Nee, ik sleep mij met hangende schouders en loodzware benen door de dagen heen. Ik wéét dat het weer beter zal worden, dat elke dip weer gevolgd wordt door een betere tijd. Ik weet het, maar ik voel het niet. Het licht aan het einde van de tunnel kan ik door de vele bochten die erin zitten nog niet zien. 

Vertrouwen, daar komt het op neer. Erop vertrouwen dat het weer goed zal komen. Dat vertrouwen zal wel weer komen, maar voor nu ben ik gewoon een beetje moe(deloos).